Uzun yıllar önce, küçük kızın babası daha on yaşındayken, bir san
okul otobüse binip gökevine gitmişti.
Gökevinde tepelerindeki tavan adeta patlamış, milyonlarca parıldayan
ışık zerreciklerine bölünmüştü. Küçük çocuğun ağzı şaşkınlıktan
ardına kadar açılmıştı. Üstüne oturduğu ahşap bankın kenarını minik
parmaklarıyla sımsıkı kavramıştı. Başının hemen üzerinde topluiğne
başı kadar ufak, beyaz ateş küreleri dönüp duruyordu, sonra gün ışığı
kadar berrak görüntüsüyle Dünya ortaya çıkmış, kararıp delik deşik
bir kaya parçasına dönüşerek sonsuz bir kâinatın içindeki alelade bir
galaksinin bir ucunda ikamet eden alelade bir yıldızın yörüngesinde
dönen, alelade bir gezegen halini almıştı.
okul otobüse binip gökevine gitmişti.
Gökevinde tepelerindeki tavan adeta patlamış, milyonlarca parıldayan
ışık zerreciklerine bölünmüştü. Küçük çocuğun ağzı şaşkınlıktan
ardına kadar açılmıştı. Üstüne oturduğu ahşap bankın kenarını minik
parmaklarıyla sımsıkı kavramıştı. Başının hemen üzerinde topluiğne
başı kadar ufak, beyaz ateş küreleri dönüp duruyordu, sonra gün ışığı
kadar berrak görüntüsüyle Dünya ortaya çıkmış, kararıp delik deşik
bir kaya parçasına dönüşerek sonsuz bir kâinatın içindeki alelade bir
galaksinin bir ucunda ikamet eden alelade bir yıldızın yörüngesinde
dönen, alelade bir gezegen halini almıştı.
Büyük Kepçe. Orion. Büyük Ayı. Astronom monoton bir ses tonuyla
konuşuyordu. Yıldızları izleyen çocuklar ağızları açık bir şekilde
başlarını kaldırıp gözlerini bile kırpmadan bakıyorlardı, izleyenlerin
arasındaki küçük çocuk da bu yapay gök kubbenin muazzam lığı
altında kendisini son derece minik hissediyordu.
O günü hiç unutmayacaktı.
Yıllar sonra, henüz çok küçük olan kızı sendeleyen tombul minik
bacaklarıyla ona koşup, minik kollarını kaldırıp gözlerinde heyecan
ve neşeyle yanan bakışlarla, Babacığım, babacığım, diye haykırırdı. Kü
çük kızın yumuk yumuk parmakları ardına kadar açılmış bir şekilde
babasına ve gökyüzüne ulaşmaya çalışırdı.
Ardından küçük kız havaya sıçrar, uzay boşluğuna korkusuz bir
adayış yapardı. Çünkü o adam sadece onun babası değil… onun babacığıydı.
Ne olursa olsun onu yakalardı; düşmesine müsaade etmezdi.
konuşuyordu. Yıldızları izleyen çocuklar ağızları açık bir şekilde
başlarını kaldırıp gözlerini bile kırpmadan bakıyorlardı, izleyenlerin
arasındaki küçük çocuk da bu yapay gök kubbenin muazzam lığı
altında kendisini son derece minik hissediyordu.
O günü hiç unutmayacaktı.
Yıllar sonra, henüz çok küçük olan kızı sendeleyen tombul minik
bacaklarıyla ona koşup, minik kollarını kaldırıp gözlerinde heyecan
ve neşeyle yanan bakışlarla, Babacığım, babacığım, diye haykırırdı. Kü
çük kızın yumuk yumuk parmakları ardına kadar açılmış bir şekilde
babasına ve gökyüzüne ulaşmaya çalışırdı.
Ardından küçük kız havaya sıçrar, uzay boşluğuna korkusuz bir
adayış yapardı. Çünkü o adam sadece onun babası değil… onun babacığıydı.
Ne olursa olsun onu yakalardı; düşmesine müsaade etmezdi.
Küçük kız: Uç, babacığım, uç! diye bağırırdı.
Sonra küçük kız havaya fırlardı, bir roket gibi uçsuz bucaksız
gökyüzünün enginliğine savrulurdu, sonsuzluğu kucaklayabilmek için
kollarını iki yanma açar, başını geriye atıp korkuyla merakın birleştiği
noktaya yol alırdı. Küçük kızın çığlıkları, ağırlıksız ve özgür olmanın,
güvenli kollarda olmanın ve canlı olmanın verdiği saf neşeyi anlatırdı.
Cassiopeia.
Babası ona verdiği bu isimden hiç şüphe duymamıştı; gökevindeki
o günden, ileride küçük kızının on beş yaşma basacağı ana kadar.
0 yorum:
Yorum Gönder